Carsten Brzeski

Een headhunter belde onlangs een vriend van mij voor een leuke functie in Duitsland. Mijn vriend is een specialist in zijn vak en wordt al jaren gerespecteerd voor zijn kennis. Hoewel hij zijn studies en eindexamen toch al zo’n dertig jaar geleden afwerkte, vroeg de headhunter hem zijn lijsten met examencijfers op te sturen ter vervollediging van het dossier. In Duitsland is dat niet ongebruikelijk. Maar zou zijn mogelijke benoeming echt afhangen van de eindexamenresultaten uit zijn puberteit?

Het Duitse voetbalseizoen trapt dit weekend af. De gangmakers van de Bundesliga laten zich dan zien, voordat volgende week de eerste kwalificatiewedstrijd begint. Dit jaar lijkt het spannender te worden dan de afgelopen zeven jaar, waarin Bayern München telkens weinig verrassend won. Elk jaar is er minstens een team dat begint als de grote belofte, om uiteindelijk na veel teleurstellend spel op de laatste plaats te eindigen. En daarmee afglijdt naar de tweede divisie.

Ruim twee jaar geleden liep Emmanuel Macron helemaal alleen naar het presidentiële ereplatform op de klanken van ‘Ode an die Freude’ en met veel gewapper van gele sterren op een blauw veld. De Duitse kanselier Angela Merkel drukte daarna de pret door alle enthousiaste pro-Europese ideeën van de Franse president om zeep te helpen, vanwege het schijnbaar conflicterende nationale belang. De rollen leken verdeeld. Na de jongste weken heb ik toch mijn twijfels over wiens hart werkelijk voor Europa klopt.

Mijn tante op gezondheidssandalen had op mijn vader het effect van een rode lap op een stier. Op de verjaardag van mijn oma hoorde je boven het tikken van de taartvorkjes vooral hun ruzie over naïeve wereldverbeteraars versus harteloze kapitalisten. Inmiddels is de aantrekkelijkheid van de Groenen enorm gestegen en is de partij economisch salonfähig geworden.

Thuis krijg ik geregeld het verwijt te ambitieus te zijn. Niet de gezelligheid telt, maar het resultaat. Ook al beginnen de jaren voor iedereen mee te tellen - met ons team van acht roeiers samen bijna 400 jaar oud - ik wil na de roeiwedstrijd wel op het podium staan. Op de fiets naar het werk, moet en zal ik elke andere fietser inhalen. Een heel klein beetje heb ik die drang ook op de snelweg. Mijn vrouw zegt vaak dat het toch iets minder kan. Minder ambitie en meer gezelligheid. Maar wil ik dan eindigen als de Duitse economie?

Duitsland kan blijkbaar niets groots meer. 'Godzijdank’, denken vele Europese historici. Maar het verlies van groots denken leidt inmiddels tot puinhopen. Het land heeft weinig tot geen visie op de toekomst van de eurozone of de Europese Unie. Het kampt met torenhoge kosten en foute planning bij grote infrastructuurprojecten zoals het nieuwe, nog altijd niet afgewerkte vliegveld van Berlijn en het omstreden nieuwe treinstation in Stuttgart.

Wat waren de belangrijkste krantenkoppen in Duitsland in de eerste dagen van het nieuwe jaar? Een mij onbekende Schlagerstar, van mijn leeftijd, heeft een nieuwe liefde van 18 lentes jong, honderden Duitsers zijn ingesneeuwd in Berchtesgaden en de e-mail- en Twitter-accounts van vele Bondsdagleden zijn geplunderd, waardoor de nieuwe politieke ster, Robert Habeck van de Groenen, direct zijn Facebook- en Twitter-accounts opdoekt. Maar wat Duitsland het meest bezighoudt, is dat het uit is tussen Duitslands grootste popster, Helene Fischer, en haar bijna even beroemde geliefde. Dat zijn pas echte problemen.

De ‘Parrot Sketch’ is een van mijn favoriete scènes van Monty Pythons ‘And Now for Something Completely Different’. John Cleese probeert in de dierenwinkel zijn overduidelijk dode papegaai tot leven te wekken. ‘Wakey, wakey’, wakker worden! Ook Duitsland moet wakker worden. Het is nog niet wijlen, maar het is wel tijd voor een luid ‘wakey, wakey’.

Het voetbal is terug. Meer dan twee maanden na de roemloze afgang van Die Mannschaft op het WK in Rusland komen de spelers weer in actie. Er is gek genoeg weinig veranderd. Bondscoach Joachim Löw is er nog steeds en behalve Mesut Özil zijn alle protagonisten van Rusland er ook weer bij. Wat er veranderd is? Die Mannschaft is wereldkampioen af en de druk van het ‘moeten winnen’ is weg, zeiden enkele spelers deze week. Langs de zijlijn is het rustiger. Dat geldt niet alleen voor Die Mannschaft.

'Aufstehen' - opstaan - zo heet de nieuwe beweging die Sahra Wagenknecht (ja, met de ‘h’ op die plek) de afgelopen week in het leven riep. Niet als wekroep om mijn tienerzoon na de vakantie op tijd op te laten staan voor school, maar wel als een poging om de linkse krachten in Duitsland te bundelen.