Columns

Alles is goed, het eten lekker, de gesprekken beschaafd, totdat een van de gasten, een Duitse architect die naar eigen zeggen ‘zeer succesvol’ is, mijn Hollandse accent na gaat doen. Eerst lach ik beleefd met het gezelschap mee, totdat hij steeds venijniger (en dronkener) wordt. Van accent gaat het naar grammaticafouten en vandaar begint een frontale aanval op mijzelf.

Mijn tante op gezondheidssandalen had op mijn vader het effect van een rode lap op een stier. Op de verjaardag van mijn oma hoorde je boven het tikken van de taartvorkjes vooral hun ruzie over naïeve wereldverbeteraars versus harteloze kapitalisten. Inmiddels is de aantrekkelijkheid van de Groenen enorm gestegen en is de partij economisch salonfähig geworden.

Na afloop van de les komt een leerling uit 4 havo naar me toe. “Iduna,” zegt ze (leerlingen spreken hun docenten bij ons op school bij de voornaam aan, fijn vind ik dat), “ik weet niet wat ik moet. Ik wil Duits leren maar hoewel ik drie uur per week Duits heb, leer ik helemaal niks. Ik wil het misschien laten vallen.”

"Ze doen het weer, en iedereen trapt erin". Ik heb de ogen van Ralf, bekennend Rammstein-fan, lang niet zo zien glinsteren als deze avond bij ons aan de keukentafel. De Duitse cultuurcritici zijn braaf over het stokje gesprongen dat de band Rammstein hen heeft voorgehouden, zegt hij. "En eigenlijk is het verbijsterend dat het nog steeds functioneert."

Mijn neefje huilt, hij heeft verdriet. Zijn knuffel Woef is kwijt, verloren op straat. U denkt wellicht dat Woef een hond is, maar dat denkt u te gemakkelijk. Woef is een zeehond, want, zo heeft mijn neefje mij uitgelegd, “zeehondsj blaft ook!”

"Het is zo typisch Duits", zegt bezoekster Elke, "altijd zijn we te extreem. Eerst hebben we er zes miljoen omgebracht, daarna nemen we er meer dan een miljoen op." Even ben ik verbijsterd over het gemak waarmee deze 42-jarige de Duitse asielproblematiek met de Holocaust vervlecht - alsof het direct met elkaar te maken heeft.

Het Duitse 'ach so' zou zo veel meer gebruikt moeten worden. Oók in Nederland, vindt docente Duits en columniste Iduna Paalman.

"Der Wackeldackel wackelt, mit seinem Wackelschwanz", brul ik. Achtentwintig tweedeklassers staan achter hun stoel en kijken me met grote ogen aan. "Een en twee", tel ik, om het ritme aan te geven en dan herhalen ze het allemaal: "Der Wackeldackel wackelt, mit seinem Wackelschwanz."

Thuis krijg ik geregeld het verwijt te ambitieus te zijn. Niet de gezelligheid telt, maar het resultaat. Ook al beginnen de jaren voor iedereen mee te tellen - met ons team van acht roeiers samen bijna 400 jaar oud - ik wil na de roeiwedstrijd wel op het podium staan. Op de fiets naar het werk, moet en zal ik elke andere fietser inhalen. Een heel klein beetje heb ik die drang ook op de snelweg. Mijn vrouw zegt vaak dat het toch iets minder kan. Minder ambitie en meer gezelligheid. Maar wil ik dan eindigen als de Duitse economie?

"Laten we naar Rotterdam op vakantie gaan", zegt mijn Berlijnse vriendin ineens. "Dat schijnt zo’n mooie stad te zijn." Ik ben verbijsterd. Rotterdam? Ze legt een Duits tijdschrift voor hippe, jonge ouders voor mijn neus: inderdaad, daar staat het, zwart op wit, we moeten naar Rotterdam.